etaiinne, Terroryzm
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Jarosław Tomasiewicz
fragmenty książki
Terroryzm na tle przemocy politycznej
(zarys encyklopedyczny)
HISZPANIA
Także w Hiszpanii głównym problemem jest terroryzm
SEPARATYSTYCZNY
, przede
wszystkim
baskijski
. Początki baskijskiego rewolucyjnego separatyzmu sięgają roku
1953, kiedy to 4 studentów z Bilbao zakłada nielegalne pismo "Ekin". [PRZYPIS:
Pawłowski twierdzi, że „Ekin” założone zostało w 1956 r.] Jeden z nich, Alvarez
Enparantza poznaje w więzieniu Agote i Echave, przywódców Euzko Gaztedi —
młodzieżowej przybudówki PNV (Baskijska Partia Nacjonalistyczna o orientacji
chadeckiej). W ten sposób, inspirowana przykładami Kuby i Algierii, rodzi się w 1959
roku Euzkadi Ta Azkatasuna (ETA) — "Baskonia i Wolność", organizacja różniąca się od
starej PNV radykalnymi metodami działania.
ETA sięga bowiem po terror. W lipcu 1961 roku ma miejsce pierwsza akcja
terrorystyczna — próba wysadzenia pociągu wiozącego byłych kombatantów
frankistowskich koło San Sebastian, w tym samym roku wybuchają bomby w prefekturze
w Vittorii i na posterunku policji w Bilbao.
Na swym I Zgromadzeniu w 1962 roku ETA, kierowana przez Xabi Echevarrieta,
Lopeza Adana, Yulana Madariagę Aguirre, de Vale Larringa i Eustakio Mendizabala (szefa
frontu militarnego, zabitego w 1973 roku), określa się jako ruch „
rewolucyjny i
socjalistyczny
” i zrywa z PNV. Dalsza ewolucja organizacji ku marksizmowi-leninizmowi
(interpretowanemu z pozycji lewackich), powoduje szereg rozłamów: w 1964 roku
odchodzi trockistowska grupa "Felipe", w 1966 roku zwolennicy współpracy z
Komunistyczną Partią Hiszpanii, [PRZYPIS: Zdaniem Oliviera Giry („Baskijska wojna
stuletnia” w: „Forum” nr 47 z 1984 r.) w rzeczywistości opuscili wtedy ETA maoiści.] gdy
wreszcie na V Zgromadzeniu (1967 r.) Frederico Krutwig Sagredo i Julian Madariaga
doprowadzają do samookreślenia się ETA jako "marksistowsko-leninowskiej", odchodzą
socjaldemokraci, którzy zakładają pismo "Branka", propagujące idee odrodzenia
kulturowego. W łonie organizacji nasila się z kolei konflikt między "patriotami"
(wyznawcami separatystycznej akcji zbrojnej) i "hispanistami" (zwolennikami współpracy
z hiszpańską opozycją antyfrankistowską). [PRZYPIS: Przypomnijmy, że z szeregów ETA
wywodził się też sekretarz generalny Komunistycznej Partii Baskonii R. Lerchudi.] We
wrześniu 1970 roku "patrioci" zwołują separatystyczne V Zgromadzenie i tworzą tzw.
ETA-Zarra (tzn. "stara"; konkurencyjny odłam do ETA-Berri czyli "młoda"), która łączy się
z trockistowską Komunistyczną Ligą Rewolucyjną (LCR). Kolejny rozłam rozrywa
organizację po odejściu trockistów (1971 r.) i "obrerystów" — pod koniec 1974 roku
dochodzi do podziału na ETA/M (militarną) i ETA/P-M (polityczno-militarną); kontrowersje
dotyczą tym razem relacji między walką polityczną a walką zbrojną.
W międzyczasie ETA nasila akcje terrorystyczne. Pod koniec lat 60. bojownicy tej
organizacji dokonują szeregu akcji takich jak wysadzanie frankistowskich pomników,
podpalanie lokali faszystowskiego Movimiento, napady na banki i urzędy, uprowadzenia
(np. E. Beihla, konsula RFN w San Sebastian 2 grudnia 1970 roku). W czerwcu 1968 r. w
potyczce z Guardia Civil ginie Echevarrieta, w dwa miesiące później (2 sierpnia) jego
towarzysze mordują w Irun komisarza policji M. Manzanassa, oskarżonego o stosowanie
tortur. Równocześnie ETA dokonuje (w lipcu) szeregu zamachów bombowych, na które
władze hiszpańskie odpowiadają brutalnymi represjami m. in. osławionym procesem w
Burgos w grudniu 1970 roku. Wzmaga to jedynie determinację Basków, którzy nasilają
walkę.
Najbardziej spektakularną akcją ETA — i pierwszą przeprowadzoną poza Krajem
Basków — był niewątpliwie zamach na premiera admirała Carrero Branco 20 grudnia
1973 roku przy ulicy Claudio Coello w Madrycie, zorganizowany przez słynnego "Wilsona"
(Pedro Boetegui, odpowiedzialnego między innymi za napad na ambasadę hiszpańską w
1
Londynie). Zamysłem organizacji było usunięcie tego czołowego reprezentanta twardej
linii frankizmu, który — jak się obawiano — mógłby nie dopuścić do demokratyzacji po
śmierci Franco. Z kolei 13 września 1974 roku ma miejsce w Madrycie nowy zamach —
bomba w kawiarni "Rolando" zabija 12 osób i rani 71.
Śmierć Franco w 1975 roku i stopniowa liberalizacja Hiszpanii nie przyniosła kresu
baskijskiego terroryzmu — od początku tego roku w dwóch z baskijskich prowincji ginie 6
policjantów. ETA nie zadowala autonomia w ramach kapitalistycznej monarchii
hiszpańskiej — żąda niepodległości Baskonii jako "
państwa socjalistycznego,
proletariackiego, egalitarnego
". Wprawdzie w 1978 roku ETA (P-M) rezygnuje z terroru i
koncentruje się na działalności politycznej w ramach tzw. Euzkadiko Eskerra (Baskijska
Lewica), a PNV potępia terror, ale ETA nadal strzela i podkłada bomby.
W listopadzie 1975 roku ETA wzywa wszystkich merów i policjantów, by podali się do
dymisji; gdy to nie skutkuje — w grudniu morduje mera Oyarzun, w styczniu
hiszpańskiego policjanta, w lutym mera Valdacano. W ostatnim roku życia Franco ginie
60 policjantów. W marcu 1976 roku ETA porywa baskijskiego przemysłowca A.
Berazadiego, żądając 3 milionów dolarów okupu. Pieniądze nie zostają dostarczone, więc
8 kwietnia znaleziono zwłoki uprowadzonego. 5 kwietnia dochodzi do sensacyjnej ucieczki
29 członków ETA z więzienia w Segovii. 4 października bojowcy baskijscy mordują w San
Sebastian członka Rady Królewskiej J. M. de Araluce Villera i czterech policjantów z jego
eskorty.
W 1977 roku ETA organizuje demonstracje w ramach tzw. Tygodnia Amnestii, by
wymóc na rządzie zwolnienie więzionych bojowców. W rozruchach ginie 6 osób,
kilkadziesiąt zostaje rannych. Następną głośną akcją organizacji jest porwanie milionera
Javiera de Ybarra, który niebawem zostaje zabity. Na początku października ETA ogłasza
zawieszenie działalności zbrojnej, ale w 24 godziny później z rąk terrorystów ginie A.
Uncete Barreneche, przewodniczący Zgromadzenia Ustawodawczego prowincji Vizcaya.
Być może za zamach ten odpowiedzialna jest niewielka (zaledwie kilkudziesięciu
członków), ale skrajnie radykalna grupa "Bereziak", która w 1977 r. oderwała się od ETA
(P-M).
Terror trwa w roku 1978. Ginie wówczas 97 osób, wśród nich gen. Sanchez Ramos (20
sierpnia) i sędzia J. Mateu Canoves (10 listopada). Najbardziej jednak znaczącym był
zamach 21 lipca w Madrycie, w którym ginie dwóch wyższych oficerów — po raz pierwszy
ETA wymierza cios w armię. Ofensywa ETA przeciw wojskowym świadczy o tym, że w
organizacji do głosy doszły elementy skrajne. O ile w 1973 r. ich zamachy miały
przyspieszyć nastanie demokracji, o tyle w 5 lat później stosują odwrotną strategię: chcą
mordami sprowokować wojsko, by znowu wyszło z koszar i ustanowiło swoją dyktaturę.
W 1978 roku (28 grudnia) ginie też — prawdopodobnie na skutek porachunków
wewnętrznych — przywódca umiarkowanego odłamu ETA J. Banarana.
Rok 1979 zostaje (3 stycznia) otwarty zabójstwem gubernatora Madrytu gen. Ortina
Gila, a w pięć dni później ginie wiceprezes Sądu Najwyższego H. M. Cruz Cuenca. 5
marca zabity zostaje gen. A. Munoz Vasquez, 26 maja bomba eksploduje w kawiarni
"California 47", będącej miejscem spotkań neofaszystów (ginie 8 osób). W lipcu i sierpniu
ETA prowadzi tzw. wojnę wakacyjną, podrzucając bomby w miejscowościach
turystycznych, na dworcach i lotniskach (wybuchy 29 lipca w Madrycie zabijają 5 ludzi) —
w rezultacie do Hiszpanii przybywa o 17 % turystów mniej niż w poprzednim roku. 19
września ETA zabija dwóch wyższych wojskowych, w pięć dni później ginie gubernator
prowincji Guipuzcoa, gen. L. Gonzales Valles, po tygodniu w ciągu jednego dnia pada 4
policjantów. 14 listopada porwany zostaje F. Javier Ruperez Rubio, wybitny działacz
rządzącej partii UCD. Obiektami zamachów stają się też instytucje francuskie: madrycka
filia Banque Nationale de Paris, ambasada francuska, konsulat w San Sebastian — jest to
odwetem za współdziałanie Francji z władzami hiszpańskimi i za skrytobójcze mordy na
aktywistach ETA we Francji.
Wojna ETA przeciw państwu hiszpańskiemu kontynuowana jest w 1980 roku (latem
znowu zaczyna się "wojna wakacyjna"), w którym ginie 131 ludzi. [PRZYPIS: Według
danych encyklopedii „Świat w przekroju 1981” z rąk bojowców ginie 80 osób.] Terror ETA
słabnie w 1981 roku — w ciągu 12 miesięcy ginie „zaledwie” 40 osób (wśród nich J. M.
Ryan, dyrektor elektrowni atomowej w Lemoniz). W maju 1982 roku ETA zabija jego
2
następcę A. Pascuala. W lutym 1984 roku organizacja łamie kolejne tabu — po raz
pierwszy zamordowany zostaje cywilny polityk (socjalistyczny senator E. Casas).
Hiszpańska policja, depcząca baskijskim separatystom po piętach, w 1984 roku twierdzi
jednak, że bliski jest już koniec ETA. Świadczyć o tym ma zarówno zmęczenie
bojowników, jak i powstanie na drodze secesji małych grup, takich jak np. Autonomiczne
Oddziały Antykapitalistyczne czy Iraultza (Rewolucja). [PRZYPIS: Ta mała (tylko 20
członków), ale bardzo aktywna lewicowa grupa terrorystyczna od swego powstania w
1982 roku przeprowadziła szereg akcji takich jak zamachy bombowe na
przedstawicielstwa firm amerykańskich i francuskich w grudniu 1983 roku (IBM w
Vittoria, 3M w Bilbao, NCR i Coca-Cola w San Sebastian). ]
Nadzieje na uwiąd terroryzmu okazały się jednak złudne — zreorganizowana ETA
przystępuje do nowej ofensywy. W ciągu jednego tygodnia (od 29 lipca do 4 sierpnia
1985 roku) giną 4 osoby, od początku roku zginęło ich 27 (wśród nich zabity w centrum
Madrytu hiszpański wiceadmirał F. Escriagas)... Podkreślenia wymaga przy tym fakt, że
ETA, sama licząca około 500 "żołnierzy" może liczyć na poparcie znacznej części
społeczeństwa baskijskiego: polityczna nadbudówka ETA (M) — Herri Batasuna (Jedność
Ludu) pod wodzą M. Castel Artecho, F. Letamendia i J. Monzona — zbiera w wyborach
15-20 % głosów.
Terroryzm baskijski jest najsilniejszym wśród terrorystów separatystycznych w
Hiszpanii, ale nie jedynym. Np. Stefanowicz wymienia działające w
Katalonii
terrorystyczne organizacje Forces Armades de Cataluna (Siły Zbrojne Katalonii),
Movimiento Iberico de Lliberation (Iberyjski Ruch Wyzwolenia) i Organizacio Lliberacion
Armada (Organizacja Zbrojnego Wyzwolenia). [PRZYPIS: Wydaje się, że anarchistyczny
MIL zbyt pochopnie został tu zakwalifikowany do ugrupowań separatystycznych. Nie jest
to jednak nierealne - kataloński anarchista Manuel Gonzales wywodził na łamach pisma
„Anarchy”, że „
aby stworzyć socjalizm, wolnościowy komunizm czy inny rodzaj Utopii
musimy mieć terytorium, z ludźmi, wspólnym językiem, jakimś stopniem tożsamości i
wspólnym historycznym dziedzictwem
”.]
Terrorem posługują się też separatyści na
Wyspach Kanaryjskich
. Ruch na rzecz
Samoustanowienia i Niepodległości Archipelagu Wysp Kanaryjskich (MPAIAC), kierowany
przez Antonio Cubillo, ma na swoim koncie takie akcje, jak np. porwanie gubernatora
archipelagu gen. T. de Liniero, a przede wszystkim — szereg zamachów bombowych (m.
in. w grudniu 1979 roku zagroził atakami na 11 hoteli Tenerify). Pośrednio MPAIAC jest
odpowiedzialny za katastrofę lotniczą w 1976 roku w Tenerifie (zginęło wtedy 126
pasażerów).
HISZPANIA
Tak jak w Irlandii, także w
Kraju Basków
nie cichną odgłosy wybuchów i wystrzałów.
Wprawdzie ETA/PM (Fernando Lopez Castillo) samorozwiązała się w 1982 r., ale nadal
działa jej klon – ETA/M. Paradoksalnie, choć rządzona przez socjalistów Hiszpania była
państwem w pełni demokratycznym, to terror ETA stał się w latach 80. dużo bardziej
krwawy niż w czasach dyktatury frankistowskiej. W ciągu trzydziestu lat swej działalności
ETA zabija 800 ludzi, przy czym w latach 1977-81 morduje 125 osób rocznie. Samo tylko
komando „Madryt” odpowiedzialne jest za śmierć 82 osób w latach 1980-95!
W 1986 r. w Baskonii ginie 37 osób – a przecież ETA działa też w innych regionach
Hiszpanii. Baskijscy bojowcy zabijają m.in. wiceadmirała Cristobala Colon de Caraval y
Maroto (6 lutego) i gubernatora Guipuzcoa gen. Rafaela Garrido Gila (25 października).
17 czerwca w Madrycie zabitych zostaje trzech wyższych oficerów, w zamachu
bombowym ginie 12 osób a 42 zostają ranne. Ofiarami zamachu na samochód Gwardii
Cywilnej (14 lipca) pada 10 zabitych i 56 rannych. Gniew Basków zwraca się również
przeciw Francuzom, którzy zaczęli ściślej współpracować z rządem hiszpańskim – w
sierpniu zaczynają się podpalenia samochodów z rejestracjami francuskimi. Obok ETA
działała też jeszcze bardziej radykalna grupa Iraultza, która w czerwcu 1986 r.
przeprowadziła serię zamachów bombowych w Bilbao.
3
W 1987 r. bodaj najpoważniejszym z dokonanych przez ETA ataków był zamach
bombowy 11 grudnia na budynki zamieszkałe przez funkcjonariuszy Gwardii Cywilnej w
Zaragosa (11 zabitych, ponad 40 rannych). W następnym roku zerwane zostały
negocjacje między rządem a terrorystami. W 1989 r. Baskowie dokonują po raz pierwszy
ataku na obiekt cywilny detonując 19 kwietnia bombę w domu handlowym „Hipercor” w
Barcelonie (21 zabitych, 30 rannych). W tym roku ETA ponosi jednak dotkliwe straty: 16
stycznia aresztowano 6 członków tej organizacji, 30 września w ręce francuskiej policji
wpada S. Arrospide Arasoli (jeden z trzech liderów), podejrzany o zamach w Barcelonie.
23 kwietnia 1990 r. ETA rozpoczyna kampanię wysyłania „listów-bomb” przeciwko
organizatorom Światowej Wystawy w Sevilli, 8 grudnia tego roku zabija 6 policjantów w
zamachu bombowym.
W 1991 r. pierwszoplanowym celem ETA pozostają wojskowi i policjanci. W San
Sebastian dochodzi do dwóch nieudanych zamachów: 15 kwietnia na oficera policji
Jesusa Villamodorię Sancheza (ginie jego córka) i 27 kwietnia na płk Jose Luisa Garcię de
Friasa. Trudno nazwać też sukcesem zamach bombowy na koszary Gwardii Cywilnej w
Vic 30 maja – choć jego ofiarą padło 9 rannych, to trzech zamachowców zostało
aresztowanych, a jeden zabity. ETA próbuje przenieść terroryzm także poza granice
Hiszpanii: 27 maja bomby wybuchają ambasadzie hiszpańskiej, biurze „Iberii” i filii banku
hiszpańskiego w Rzymie, a 11 czerwca – w biurze Iberii w Mediolanie i hiszpańskiej
szkole w Bolonii. W sierpniu organizacja ponosi straty: w czasie akcji policji 17 tego
miesiąca w San Sebastian 3 terrorystów z komando „Donostia” zostaje zabitych, a 10
aresztowanych.
Na początku 1992 r. ETA próbuje przejść do ofensywy: 14 stycznia w Bilbao ginie
policjant, nazajutrz – wykładowca prawa w Walencji, kolejnego dnia 2 żołnierzy w
Barcelonie. 19 lutego w Santander ma miejsce zamach bombowy, którego ofiarą pada 3
zabitych i kilkunastu rannych. Ale już w następnym miesiącu celne uderzenie sił
bezpieczeństwa druzgocze kierownictwo organizacji. 19 (według innych źródeł 29) marca
w Bidart (Francja) aresztowani zostają szef sekcji wojskowej Francisco Mugico Garmendia
ps. „Artapalo” lub „Pakito”, główny saper Joseb Arragui Errostarbe ps. „Fittipaldi” oraz
ideolog ETA Jose Luis Alvarez ps. „Txelis”. 28 kwietnia w ręce policji wpada Sabino Euba
Cenarruzabeitia ps. „Pelopintxo”, a 10 sierpnia w Nantes aresztowano eksperta
finansowego organizacji Josu Amantesa Arnaiza ps. „Txirlas”. Pojmany też zostaje Jose
Luis Urrusolo Sistiaga (ponoć skonfliktowany z kierownictwem jako przeciwnik taktyki
zamachów bombowych). Zdaje się, że organizacji przetrącono kręgosłup. 10 lipca 1992 r.
kierownictwo ETA wzywa władze do pertraktacji politycznych w neutralnym kraju i
ogłasza jednostronne zawieszenie broni na dwa miesiące. Rząd domaga się całkowitego
wyrzeczenia się przemocy.
Baskijskim separatystom obsuwa się grunt pod nogami. Służba bezpieczeństwa
odkrywa fabrykę broni i archiwum ETA. Przemysłowcy odmawiają płacenia „podatku
rewolucyjnego” – policja aresztuje bojówkarzy wymuszających pieniądze. Pod koniec
1993 r. dochodzi w Baskonii do pierwszych publicznych manifestacji przeciw terrorowi,
spowodowanych porwaniem jednego z przemysłowców. W wyborach parlamentarnych w
czerwcu tego roku Herri Batasuna traci dwa z czterech swoich mandatów w Kortezach.
[PRZYPIS: A jeszcze w 1990 r. HB w regionalnym samorządzie Kraju Basków uzyskała 13
z 75 miejsc. ] Czołowi działacze ETA opowiadają się rezygnacją z przemocy. Euzkadi Ta
Askatasuna nie zamierza jednak złożyć broni i np. w listopadzie 1993 r. zabija policjanta
w Bilbao. Po 22 maja 1994 r. dokonuje pięciu zamachów na wojskowych. 26 lipca ofiarą
terrorystów pada przemysłowiec w San Sebastian, 29 lipca w wyniku zamachu na
generała 3 osoby giną a 15 zostaje rannych.
W 1995 r. struktura militarna ETA dokonuje wewnętrznego przewrotu pod hasłem
„uspołecznienia cierpienia” i rozszerza swe ataki na cywilnych działaczy prawicy. Puls
terroru przyśpiesza. W lutym zabity zostaje przez komando Valentina Lasarte wicemer
San Sebastian Gregorio Ordonez. 19 kwietnia w Madrycie ma miejsce zamach bombowy
w Madrycie na przywódcę prawicowej opozycji (PP) J.M. Aznara, który zostaje ranny. W
sierpniu udaremnione zostały przygotowania do zamachu na króla w Palma de Mallorca
(aresztowano członka ETA Jose Rego Vidala), w odpowiedzi następuje uderzenie w
koszary Gwardii Cywilnej w Arnedo (40 rannych). Trwają też ataki na siły
4
bezpieczeństwa: 19 czerwca w zamachu bombowym w Madrycie 1 policjant został zabity
a 1 ranny, w tym samym miesiącu w San Sebastian zamordowano komisarza Enrique
Nieto, w grudniu w siedmiu atakach bombowych pada 8 zabitych. Spośród akcji ETA w
następnym, 1996 roku warto wymienić zamach bombowy na lotnisku w Tarragonie
(Reus) 20 lipca, w którym 33 ludzi zostało rannych. To tylko niektóre z akcji baskijskich
separatystów.
ETA walczy o przeniesienie baskijskich terrorystów więzionych w innych regionach
Hiszpanii (ok. 500) do zakładów karnych na terenie Kraju Basków i w tym celu dokonuje
szeregu porwań. W pierwszej połowie 1997 r. ofiarą separatystów padło 9 zabitych. 13
lipca zabija dziesiątego – prawicowego radnego Miguela Angela Blanco. Przez Hiszpanię
(w tym też przez jej baskijskie prowincje) przetacza się wówczas fala manifestacji
zwróconych przeciwko ETA, w samym tylko Madrycie demonstrowało półtora miliona
ludzi. Organizacja przeżywa kryzys – zrywa z nią co najmniej dziewięciu odsiadujących
wyroki bojowców (m.in. Joxean Carrasco i Juan Manuel Soares Gamboa), także poseł HB
Patxi Zabaleta dystansuje się od terroru. We Francji aresztowanych zostaje 50
sympatyków ETA. Rząd Partii Ludowej (PP) postanawia zdusić terroryzm uderzając w
jego legalną nadbudówkę – Jedność Ludową. Już wiosną 1997 r. 23 przywódców Herri
Batasuna zostało aresztowanych (a wcześniej samobójstwo popełnił Eugenio Aramburu),
w grudniu zapadły wyroki skazujące. Mimo to ETA (spośród jej przywódców można
wymienić Eugenio Echebeste ps. „Antxon” mieszkającego w Dominikanie) nie składa
broni. 12 października 1997 r. przygotowuje zamach bombowy na króla Juana Carlosa w
Muzeum Guggenhaima (przez ETA uważanego za symbol „amerykańskiego imperializmu
kulturalnego”), zabijając przy tym policjanta; w tydzień później dokonuje ataku
bombowego.
Przy okazji walki z baskijskim separatyzmem ujawniony zostaje skandal, który
wstrząsnął socjalistycznym rządem Felipe Gonzalesa. Okazało się, że tzw.
Antyterrorystyczne Grupy Wyzwolenia (Grupos Antiterroristas de Liberacion),
odpowiedzialne w latach 1983-87 za zabójstwo 28 ludzi (wśród nich przywódcy ETA
Michela Goicoechea Elorriaga ps. „Txapela” w grudniu 1983 r., ale też osób zupełnie
przypadkowych) były po prostu policyjnym szwadronem śmierci! Innym ugrupowaniem
tego typu był (działający w latach wcześniejszych) Batalon Vasco Espagnol – Batalion
Baskijsko-Hiszpański.
Inne ogniska terroryzmu w Hiszpanii nie były już tak groźne. Separatyści
katalońscy
wyglądają przy swych baskijskich towarzyszach na amatorów. Jedna z ich organizacji –
Katalońska Czerwona Armia Wyzwoleńcza – 26 grudnia 1987 r. zaatakowała granatami
klub dla marynarzy amerykańskich (jeden z nich został zabity, 9 rannych). Działała też w
tym czasie grupa o nazwie Tierra Lliure (Wolny Kraj), ale na początku lat 90. zaprzestała
walki; jej legalną nadbudową jest formacja Catalunya Lliure. Z kolei organizacja o nazwie
Antyklerykalna Partia Republikańska atakowała w Katalonii w połowie lat 90. obiekty
sakralne. Katalońskie grupy terrorystyczne związane były na ogół z ultralewicowymi
organizacjami takimi jak Accion Comunista czy Liga Comunista Revolucionista. Terroryzm
objawił sie też niespodziewanie – i przejściowo – niczym meteoryt w
Galicji
. 11
października 1990 r. Armia Partyzancka Wolnego Ludu Galicji dokonała zamachu
bombowego na dyskotekę (ofiarą akcji padło 3 zabitych i 46 rannych).
HISZPANIA:
•
V Zgromadzenie 1966-67
•
1966: tercemundistas i kulturaliści przeciw maoistom, którzy tworzą ETA-Berri, a w
1970 r. przekształcają się w Komunistyczny Ruch Hiszpanii MCE
•
1967: odchodzą kulturaliści (pismo „Branka”)
•
VI Zgromadzenie 1970
•
ETA-V i trockistowska ETA-VI (1973 łączy się z LCR)
•
Front Robotniczy ETA oskarżony o „hispanizm”
•
1974 po krwawym zamachu w cafe Rolando rozłam na ETA-PM (po pewnym czasie też
podejmuje akcje zbrojne) i ETA-M
•
1982 ETA-PM kończy działalność
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]